Jorge Drexler nas Noites do Porto, 22-out-22

Ao vivo Jorge Drexler semella non ter fallo. Funo constatando ao londo das xiras que o trouxeron a Galiza desde aquel marzo de 2004 en que anticipaba “Eco” nunha Sala Capitol a medio encher. Iso si, con todo a favor, porque as súas coidadas postas en escena e interacción co público sempre contaron con lugares ideais ( Teatro Jofre, Teatro Colón, Pazo da Ópera, Auditorio de Galicia, Pazo da Cultura de Narón …). Mais este sábado, desafortunadamente, tanto as artistas no palco como as asistentes -en cadeiras plegábeis de madeira- estabamos incómodas polo espazo físico e a acústica baixo unha carpa de plástico. Entendo que a organización se adaptou o mellor que puido á explanada do Peirao de Batería e a borrasca deses días, pero escoitei moita queixa e distracción ao meu redor. Porén, quedemos coas dúas horas de actuación de Drexler e a súa banda, que se sobrepuxeron ao contexto.

Chegaban para presentar “Tinta y tiempo”, un último álbum que repasaron enteiro canda moitas das súas cancións máis emblemáticas. A estas alturas, a lexión de seguidoras e a listaxe de favoritas segue a segue a medrar, mais o artista procura non se repetir en demasía e para cada xira argalla un repertorio que se adapte á formación que confeccionou. Desta vez recréase nos detalles con Meritxell Neddermann nos teclados, Javier Calequi á guitarra, Borja Barrueta á batería, o seu fiel Campi Campón no baixo e programacións e as voces de Alana Sinkëy e Miryam Latrece, aínda que todas acompañen nos coros. Para as vinte e cinco cancións que interpretaron despregaron formatos diferentes, desde a banda ao completo até el só á guitarra acústica na sempre emocionante “Milonga del moro judío” e “Soledad” pasando por formato dúo para “Asilo” con Miryam Latrece, “Oh, algortimo!” coa guitarra eléctrica de Calequi, “El día que estrenaste el mundo” cos efectos de Nedderman … Ademais, o seu primeiro álbum fai trinta anos e aproveitou para reinventar unha das súas cancións: “Era de amar”, coa colaboración percutiva do público que acabou en pé nos bises.

Se o ”todo vendido” xa apuntaba a un público entregado, as súas presentacións sempre lúcidas acaban de conquistalo. Poucos teñen esa arte para presentar as cancións novas e preparar a ouvinte, ademais de arriscar ou probarse con mesura para non perder un nivel notábel e lúcido nas súas composicións; aínda que “Tocarte” desentoe. Finalmente, sumémoslle que enfrontou a acústica deficiente con boa cara e profesionalidade e que antes do seu concerto saíu ao palco para saudar Tiago Iorc durante a súa actuación; deste xeito, invitaba a nosa atención para un invitado de luxo. Porque iso é outro tema nos concertos, especialmente se hai barras: a falta de respecto demasiado frecuente en forma de murmurio, máis atenuado desde a zona de invitadas, que nin se ruborizan coa interpretación de “Silencio”. Pero o que importa é que Drexler, unha vez máis, non tivo fallo.

Pepe Cunha, 18-outubro-22

Repertorio

1. El plan maestro
2. Deseo
3. Corazón impar
4. Cinturón blanco
5. Me haces bien
6. Fusión
7. Bendito desconcierto
8. Inoportuna
9. Era de amar (Jorge le pide al público… more )
10. ¡Oh, algoritmo! (Jorge le pide al público… more )
11. Salvapantallas
12. Asilo
13. Tinta y tiempo
14. El día que estrenaste el mundo
15. Milonga del moro judío
16. Soledad
17. Duermevela
18. Movimiento
19. Tocarte
20. Telefonía
21. Silencio

Bises:

1. La guerrilla de la concordia
2. La luna de Rasquí
3. Todo se transforma
4. Amor al arte