nota:
Tatán é un falso debutante, pero non un debutante en falso. Coñecémolo por ser actor de Tanxarina, veterá compañía de monicreques do país, pero xa o escoitaramos cantar nos proxectos CoraSons ou Maria Fumaça. Alí, a súa voz rota e carismática chamaba a atención e a idea dun disco de seu non resultaba descabellada. Amizades como Uxía animárono a traballar as cancións que viña escribindo e aí estaba o contrabaixista (e algo máis) Pablo Vidal para vestilas no seu estudio con músicas axeitadas e elegantes. O resultado é un disco que supera o anecdótico e vén ocupar un lugar baleiro no panorama galego, o dun crooner cunha teatralidade inagochable que lembra a Paolo Conte, Tom Waits ou Krahe e presta coma eles nun clube, de jazz, blues, swing e outras músicas atractivas para un galego das Rías Baixas.
Evidentemente, a voz de Tatán ten moito protagonismo pero, dado o círculo de amizades “musicais”, non podía limitarse a ese valor. “Chapeu” ten outro alicerce nunha banda de músicos notabeis. Ademais de Vidal, o núcleo principal complétano outro músico excelente de jazz como o pianista Alberto Vilas e o sempre versátil Isaac Palacín á percusión. Se sumamos as achegas puntuais de Felipe Castro (saxo), Manu Paino (fiscornio), Sérgio Tannus (viola caipira e percusións brasileiras) ou Alfredo Teixeira (guitarra portuguesa), semella máis doado acadar unha variedade musical abonda, sempre dentro de estilos acaídos á interpretación do protagonista.
Agás “Veludo e algodón” (Magín Blanco), “Chapeu” (Uxía, Magín e Tatán) e “Mutua de decesos” (homenaxe estupenda a Toquinho e Vinicius de Moraes asinada e cantada a dúo por Carlos Blanco), as letras son do propio Tatán e as músicas de Pablo Vidal. Se por imaxe e voz veñen á mente os artistas mencionados ao principio e outros como Sabina ou Josele Santiago, no que refire ás letras eses nomes quedan moi lonxe neste debut. Cómpre destacar o outro dúo do disco vai na compaña de Uxía en “Branca”, unha adicatoria a modo de fado-morna á compañeira de Tatán. Canda a propia Blanca Francés, encárganse dos coros @s mencionad@s Blanco e Uxía e as irmás desta: Ana e Chus. Como vedes, prima a familiaridade.
“Chapeu” é un disco de intencións modestas pero autoproducido con calidez, gusto e agarimo. Bebe das distancias curtas, da amizade e de observar a vida desde a experiencia. Contén momentos máis teatrais como a canción que o titula, “A Nonna” (inspirada nunha peza teatral), “Tic-Tac” ou “Sombras chinas” e fala de amores e mar (a habaneira “Amores por terra”), de observar a “Chuvia”, de personaxes de actitude dubidosa como o da rumba “O politico”, dun instrumento musical (“Canción do contrabaixo”) ou de conversas nunha “Canción da tarde”. Coas debilidades propias dun debut, resulta un disco necesario vitalmente para o protagonista e gozoso para o público que acepte a complicidade e as limitacións vocais deste artsita polifacético.
Pepe Cunha, 12-xaneiro-2016
