Para comezarmos falar de O Sonoro Maxín, cómpre viaxar aos tempos dun disco moi importante na música popular galega: “Lume (para que saia o sol)” de Lamatumbá. Tras a xira longa e exitosa daquel disco, o numeroso combo ourensán sufriu unha escisión que deu, por unha parte, a continuidade da maioría da banda e, por outro lado, a nova formación que agora nos ocupa. O vocalista Ico, a acordeonista Cristina, o guitarra Abraham “el niño” e o frautista Samuel embarcáronse neste proxecto que, tras uns anos de concertos e construción do novo repertorio, presenta por fin o primeiro disco.
Ademais dos lóxicos nexos musicais con aquel -esa mestizaxe de cumbia, rock, ranchera, bolero, vallenato, ska ou reggae-, repiten para o disco cos grandes Kaki Arkarazo e David Rubín, na produción e o deseño, respectivamente. “A onda sonora (chega do interior)” agradará ao público máis verbeneiro e bailarín no directo, con letras que cantan o desacougo (“Temos un deserto no peito / que ás veces muda en xardín/ Temos unha guerra na mente / que nunca chega ao seu fin”) e animan á loita cotiá (“Levántate e anda que non acaba o conto / levántate e anda que hai moito que falar”) . Entre letras reivindicativas e un chisco poéticas, no musical brillan o acordeón de Cristina -non tan afortunada cantando na reivindicativa “Soy mujer”- e os magníficos ventos, o estupendo reggae “A rúa do perigo”, “A catacumbia”, a versión da popular “Aires do Cuco” e a adaptación ao galego de “Maite zaitut”.
Sen dúbida, un disco feito para o directo, que non amosa nin anovacións nin sorpresas pero si un bo acabado. Talvez como se o tempo se parase no momento referido ao principio. Procurade unha escoita ou descarga na web e, se gustades, non dubidedes en mercalo, que tanto o son como a presentación son dun acabado notable.
Pepe Cunha, 21-maio-2012
