O cantaor xerezano é un deses artistas elixidos que tras se labrar unha reputación no seu estilo, neste caso o flamenco, foi quen un día de abrir a súa proposta, chegar a un público máis amplo e non por iso perder un chisco da súa reputación. Probablemente por isto, cando vén actuar fronte un público menos afeito ao flamenco a resposta é tan notábel como a do pasado sábado no Teatro Jofre. Desde o principio o artista agradeceuna co seu sorriso perenne á vez que “piropeou” o teatro ferrolán.
Dado que as visitas “al Norte”non son frecuentes, o artista ofreceu un concerto dividido en dúas partes coas que lucir a súa diversidade intepretativa e agradar os diferentes ouvidos. Para quen queriamos algo didáctico, na primeira acompañouse só do guitarrista (o outro triunfador da noite) para facer un repaso de diferentes cantes (malagueña, bulería, alegría, tiento, fandango, soleá…). Non entrou en explicacións, pero si presentou o cante que seguía.
Tras deixarnos cun intervalo aplaudido de guitarra e caixón, volveu acompañado de palmas e coros para unha segunda parte menos austera e máis acorde con ese salto de popularidade que propiciou o álbum “Aire”. Precisamente dúas pezas deste foron as máis celebradas da velada: a versión da emocionante “Al alba” de Aute (o público aquí foi protagonista cantando o retrouso) e “Aire” nos bises.
A audiencia variada viña case entregada ou fácil de compracer, pero Mercé non defraudou nin en voz nin en simpatía. Tampouco sería de estrañar que os ouvidos máis eruditos demanden algo máis pero, como demostrou aplaudindo en pé, un Jofre case cheo recibiu o que esperaba.
Pepe Cunha, 20-xaneiro-2014
