Regresa con forza o cantautor madrileño que coñecimos nesta web co seu anterior “Dramas y caballeros”, de hai menos de 2 anos. Se daquela chamaba a atención desde a presentación (nominada aos Grammy latinos, por certo) e a producción exuberante do equipo sabinesco (Pancho Varona, José A. García de Diego e José Romero), agora repite acertos nestes eidos: o formato físico de “El mundo por delante” destaca polo súa imitación da carpeta dun vinilo e os irmáns Luis e Juan Guevara fan un notable traballo no estudio facturando un son pop-rock cercano ao mainstream pola súa limpeza. Na parte lírica, Luis Ramiro segue coa súa literatura cotiá ben manexada, sen grandes complicacións nin referencias pretenciosas pero loitando por non caer nas palabras e imaxes máis manidas. “El rey de la pista” abre coa forzo do verso inicial deses que marcan estilo (“Todas mis ex son del Madrid y yo soy del Atleti, ¿Sabes lo que quiero decir?”) precedendo a entrada dunha guitarra roqueira. O seu lado romántico, que non meloso, segue con “Jorge I” para deseguido presentar un deses singles predecible “post-ruptura” titulado “Un amor sin estrenar” (“tengo que ligar para que te me pases”). Non obstante, presta máis salientar ese aire pop-folk acústico estadounidense de “Dices”, “Vagabundo millonario”, “Mi buena suerte” e “Campos de fresas”, mais sen esquecer outra peza roqueira como “Mañana nos casamos en Las Vegas” e o seu lado máis puramente acústico e confesional de “Elemento inestable”. Un bo feixe de cancións que proban que hai cancións e artistas abondos pedindo paso nos medios como debería ser, con boas composicións. Entrevistámolo na súa recente visita a Galicia: http://abretedeorellas.blogspot.com/2011/03/luis-ramiro-lo-que-queda-es-ir.html
Pepe Cunha 14-abril-11.
