Nin cantautor á vella usanza nin cantante decadente, pero si abondo de ambos. Este coruñés que debutou no 2004 con “Como está el patio” bebe de ambos personaxes para compoñer compulsivamente e sen restriccións estilísticas. Probablemente debido a que só está interesado na música e nas cancións, foxe de todo o que pode cheirar a show-business, desde entrevistas a actuacións en locais convencionais. Incluso a súa voz rota é pura antítese dun son amable ou complacente. “Viendo lo que día a día tratan de introducirnos por todos los orificios corporales, te aseguro que cuando escribo procuro más bien cultivar el fracaso, ya me entiendes…” Ademais, rachou no 2006 coa SGAE en 2006, polo que publica en Creative commons. En consecuencia, atopamos de balde na súa web oficial estes novos álbumes que presenta tras cinco anos de silencio. Seica non presenta un só porque “Filosofía barata” foi gravado en estudio coa banda tocando ao vivo e “El exilio del bufón” na súa casa, aínda que despois fose mesturado nos estudios Torresonido, coma os seus dous primeiros discos. Os textos de “Filosofía barata” (6 cancións en 23 minutos) son parte das súas reflexións e pensamentos sobre a condición humana e social, pero a que temos arredor no día a día e da que decote perdemos a perspectiva. As pezas de “El Exilio del Bufón” son más concretas, “son en parte como una proyección de Filosofía Barata sobre personajes más tangibles…”. A suma total é un conxunto de influencias e estilos ben diferentes, mais cunha actitude vital e sinceridade non apta para todos os públicos, para ben e para mal. “El sueño y la muerte”, “La canción de un dolor que no fue” ou “La canción del afortunado” merecen que nos acheguemos a eles.
Pepe Cunha 7-outubro-2010
Featured
