A banda de Cedeira regresa tras aquel “Back on the Road” (2010) apoiado pola discográfica Warner e que tivera tan boa acollida. En 2013 acompañaron a Chris Masuak nun vinilo de sete polgadas, “Another Lost Weekend, pero as circunstancias das vidas foron atrasando esta nova gravación. Agora a expectativa perante o regreso vese acompañada da valentía (ou a naturalidade, segundo se vexa) do cambio rechamante neste álbum: a aposta polo castelán coa axuda nas letras de Arantza Navarrete, “unha máis da banda”. Tiraron tamén da proximidade e confianza en Víctor Gacio para o traballo de gravación do disco e a edición física con Ferror Records e Cascaballo Records, pero quixeron darlle un bo acabado ao son e aí atinaron coa mestura e masterización de Hendrik Röver. O líder de Deltonos leva décadas na causa á que parecen sumarse agora Los Eternos: “el rock americano es posible en castellano”.
Titulan o disco coa versión que o pecha, unha adaptación moi ben conseguida de “Four strong winds”, a fermosa canción do canadiano Ian Tyson cuxa versión máis popular é a incluída nun álbum referente nestes sons. En “Comes a Time” brillaba a steel guitar -como o fai aquí con Álvaro Lamas- e co seu autor saen precisamente a pasear nunha canción: “Neil Young y yo”. Tras a impresión inicial do cambio de idioma, os ouvidos vanse acostumando a recibir as cancións coma ese compendio lírico-musical que funciona ou non. É certo que abondan os lugares comúns e os tópicos próximos ou definitorios do “countryroquerismo” (bares, perdedores, destino …) pero o que importa é que cada canción funcione coma un todo e hai mostras abondas de que Los Eternos comezan con bo pé esta etapa. Así o demostran o single “Tempestad” que identifica ben un pobo marcado polo mar, o instrumental western de manual “Savlas”, o achegamento a sons máis duros de “Licencia para vivir” ou as baladas “Adiós mi corazón” e “Déjame entrar”.
Recibimos unha colección de cancións onde os riffs, os coros e as melodías como as de “Siete días” ou a melancólica “Revolución” soan atemporais e familiares (algunha case fusilada), nesa esencia country que seguen a conservar malia abrirse ao espectro amplo que se entende por Americana. “Vientos solitarios” para moitos será un xeito de reencontrarnos con aqueles anos 80 onde a música máis norteamericana tiña protagonismo en castelán con máis ou menos éxito. Desde La Frontera aos reivindicabeis Más Birras, pasando por Los Rebeldes, La Guardia ou Los Limones onde precisamente militou Álvaro Lamas.
Pepe Cunha, 17-xuño-2019
