Héctor Lorenzo e Najla Shami son dous corredores de fondo do precario circuito galego de pubs, bares e festivais modestos, desas iniciativas limitadas en orzamento pero que apostan pola maxia da música ao vivo. Esa mesma na que cren Héctor e Najla, que hai uns anos bautizaron a súa unión musical como Lobalú, que no 2011 debutou con este álbum. A ritmo de folk, música brasileira, jazz ou un chisco de pop, Lobalú entregan íntimidade, sensibilidade, agarimo e poesía. Quen os viu en directo no formato instrumental mínimo sabe do que falamos, pero para o disco cumpría ofrecer algo máis no envoltorio musical. Con este fin, tiraron do talento e a xenerosidade doutros moitos currantes do país: Guillerme Fernández, Sérgio Tannus, un Pedro Pascual especialmente brillante en “Cheguei descalza”, Quim Farinha en “Desexo”, Miguel Queixas, Alfonso Calvo … e do traballo nos mandos de Arturo Vaquero e Jahel Piñeiro (Abrigueiro Estudios). A pesar destas notables achegas instrumentais, ao longo das doce músicas propias bótase en falla, coa excepción de “Rumores de falúas” e “Cheguei descalza”, algún retrouso máis que redondee o gancho de pezas como “Desexo”, “Os menceres” ou “Mans”. A non perder “Vento”, do mellor do disco con ese ar de bolero que abandona no espectacular solo final de Michel González. De seguro o potencial da voz de Najla e a sensibilidade de Héctor á guitarra nos depararán máis bos momentos.
Pepe Cunha, 5-marzo-2012
“Haikus nace arrolado pola primavera. Botou flor devagariño, cos aloumiños dunha ducia e media de músicos e amigos e converteuse nun paseo polas catro estacións do ano enfeitado pola música e a poesía. Sen as moras regulamentarias mais coa métrica da alma, cada composición, atesoura un anaquiño da musicalidade e sensibilidade dos que a conforman. O agasallo da súa impronta fai de cada un deles creadores deste espazo e catalizadores dun proceso que tivo a súa orixe na sinxeleza dunha guitarra e unha voz. Éste é o resultado. Tres cancións para cada estación, unha para cada mes do ano, de marzo a febreiro, do froito da cerdeira ó tempo de inverno, o que nos leva a chegares descalzos ós momentos importantes da vida e a vivilos coa beleza núa do haiku.” Najla Shami
