Se xa hai tempo que se situou entre os mellores compositores do rock estatal, podemos esperar aínda máis deste granadino? Pois si, máis cancións ben maceradas sobre os seus dous alicerces característicos: textos profundos, reflexivos, melancólicos e os cánones sonoros do rock clásico dos 60 e 70. Asemade, sumémoslle unha coidada presentación do álbum, unha moi ben acaída banda de acompañamento e volvemos ter un traballo notable. Talvez non supere o nivel compositivo acadado cos seus soberbios predecesores (“De sombras y sueños”, “Cartografía” e “En otro tiempo, en otro lugar”), pero pola súa factura en absoluto desmerece canda eles.
O traballo na gravación da súa banda habitual en directo é realmente impecable: Popi González á batería, Víctor Sánchez ás guitarras, Raúl Bernal aos teclados e Paco Solana ao baixo. Todo brilla na súa medida, ora nos solos de guitarra ou piano, ora nos retrousos e sempre cun ritmo sólido e intensamente contido, porque Lapido é todo un mestre nisto dos medios tempos. Tres anos de espera pagan a pena cando o froito son unha colección de cancións coma esta. Ao repertorio cos 091 (maiúsculas na historia do rock en español) e á actual carreira en solitario, este sétimo traballo vén sumar títulos como “Muy lejos de aquí”, “No hay vuelta atrás”, “La ciudad que nunca existió” e “Cuando por fin”, estas últimas as menos contidas ritmicamente do disco.
Non teñan présas, son frecuentes nos nosos tempos de consumo rápido e malas compañeiras para degustar pratos tan coidados. Se es fan, xa sabes o que queren dicir estas liñas e perdoaráslle repeticións ou voltas ao seu imaxinario propio; sabes que isto sempre será mellor que as copias baratas e os hypes. Se non coñeces a Lapido, tes unha tarefa pendente. Olvida por un momento as modernidades e ganas de impresionar con suposta orixinalidade.
Pepe Cunha, 7-xuño-2013
