lapido “formas de matar el tiempo”

Xuño 07, 2013

Se xa hai tempo que se situou entre os mellores compositores do rock estatal, podemos esperar aínda máis deste granadino? Pois si, máis cancións ben maceradas sobre os seus dous alicerces característicos: textos profundos, reflexivos, melancólicos e os cánones sonoros do rock clásico dos 60 e 70. Asemade, sumémoslle unha coidada presentación do álbum, unha moi ben acaída banda de acompañamento e volvemos ter un traballo notable. Talvez non supere o nivel compositivo acadado cos seus soberbios predecesores (“De sombras y sueños”, “Cartografía” e “En otro tiempo, en otro lugar”), pero pola súa factura en absoluto desmerece canda eles.

O traballo na gravación da súa banda habitual en directo é realmente impecable: Popi González á batería, Víctor Sánchez ás guitarras, Raúl Bernal aos teclados e Paco Solana ao baixo. Todo brilla na súa medida, ora nos solos de guitarra ou piano, ora nos retrousos e sempre cun ritmo sólido e intensamente contido, porque Lapido é todo un mestre nisto dos medios tempos. Tres anos de espera pagan a pena cando o froito son unha colección de cancións coma esta. Ao repertorio cos 091 (maiúsculas na historia do rock en español) e á actual carreira en solitario, este sétimo traballo vén sumar títulos como “Muy lejos de aquí”, “No hay vuelta atrás”, “La ciudad que nunca existió” e “Cuando por fin”, estas últimas as menos contidas ritmicamente do disco.

Non teñan présas, son frecuentes nos nosos tempos de consumo rápido e malas compañeiras para degustar pratos tan coidados. Se es fan, xa sabes o que queren dicir estas liñas e perdoaráslle repeticións ou voltas ao seu imaxinario propio; sabes que isto sempre será mellor que as copias baratas e os hypes. Se non coñeces a Lapido, tes unha tarefa pendente. Olvida por un momento as modernidades e ganas de impresionar con suposta orixinalidade.

Pepe Cunha, 7-xuño-2013

AXENDA

Facebook

3 hours ago

Ábrete de orellas
novo vídeo dOs Bar Ban Sónicos ... See MoreSee Less
Ver en Facebook