O último traballo deste peculiar artista valenciano é un monográfico adicado as relacións de parella, “canciones de amor paganpo”, di el. “Por más que nos empeñemos no somos cuerpos que se ponen en marcha a la misma hora y el día previsto. Amantes que ni sienten ni padecen. Somos más que todo eso” Como vén sendo característico deste veterán compositor, musicalmente non ofrece nin excesos nin defectos, só procura (coma se fose pouco) o arroupo musical máis axeitado aos seus encantadores textos. Coma tamén ocorría en “Entusiastas”, a producción deste novo álbum (un disco deses bos que se facían antes da chegada dos compactos, con 10 cancións e sen recheo nos seus case 45 minutos) raia a gran altura, sobor de todo cun Carlos Carrasco magnífico nas guitarras e un Bustamante cantando estupendamente. Coma anécdota unha composición en inglés e outra en francés que non chegan á altura de “La caseta”, en valencián, “La máquina que somos tú y yo”, “Amor antiguo”, “Para quererte” ou “Ya me rindo”. Artistas coma Julio Bustamante son necesarios porque rompen coa voráxine editorial, as premuras por acadar un recoñecemto masivo, o pelotazo. Os seus traballos son agardados porque son directos, claros, sen dobre folla. Non defraudan aos que o coñecen e gostan das súas cancións desde que un bo día se achegaron ao seu particular universo. Se tes un momento, non o dubides.
Pepe Cunha, 5-xaneiro-2006
Featured
