nota:
A culpa tívoa Nietzsche. Jacobo Serra (Albacete, 1983), fillo e neto de avogados, estaba chamado a ser ese brillante alumno de Dereito, romántico e aplicado, que confía na xustiza social, o auxilio aos desamparados e ‘a presenza dalgún Mariano José de Larra entre os compañeiros de clase’, agrega con xesto traveso. O desengano académico non tardou nin un curso en manifestarse, pero entón veulle á cabeza unha frase do filósofo alemán: ‘A música debe ser cultivada por quen coñeza a tristeza da máis profunda felicidade’. E conxurouse para facer da tristeza musical o seu modo de expresión, mesmo de vida. Hoxe, unha década máis tarde e co seu primeiro elepé, Don’t give up, debaixo do brazo, poida que estea máis preto de conseguilo. Non será por falta de méritos: as súas 10 cancións remiten a Teddy Thompson, Ron Sexsmith, Amos Lee, Jesse Harris ou ao Rufus Wainwright menos manierista. A absoluta realeza da canción de autor internacional.
“Claro que pensei moitas veces en buscar un traballo estable. Cheguei a tocar en bares case baleiros, pero as cancións perséguenme. Se non canto, non son persoa”, admite Serra. O manchego exerce de artista retraído e tímido (a portada do álbum é un retrato ao óleo porque nunca se ve “co día guapo” para facerse fotos), pero na vida se desinhibe con facilidade. Por iso instalouse en Madrid co posto, a pesar do seu flamante máster en Dereito da Unión Europea obtido en Bristol, para espremer o soño das súas composicións.
O segredo do seu talento ostensible resultará cada día máis difícil de gardar. The Autumn Defense, a extraordinaria banda acústica proveniente de Wilco, escolleuno como teloneiro da súa recente xira española tras escoitar Don’t give up. E Ron Sexsmith acabou cantando con el na casa de Ramón Arroyo, o guitarrista de Los Secretos, a última vez que o canadense visitou a madrileña sala El Sol (febreiro de 2013). Aquela noite, Sexsmith quedou prendado con The word I never say, a canción que titulaba o sucinto EP de catro cancións co que Serra deuse a coñecer.
O de Jacobo é un caso raro de instinto melódico puro. Lonxe do arquetipo de cantautor que se criou entre centenares de vinilos, o albaceteño creceu escoitando ópera e fixo os seus primeiros primeiros pasos nun coro de polifonía renacentista. Na súa casa só había dous discos de pop, os recompilatorios azul e vermello de The Beatles, pero ao rapaz bastoulle para tirar do fío. “En cuestión de meses deixei a Palestrina por James Taylor e Joni Mitchell, e logo seguín con Nilsson ou Graham Nash”, lembra. Aínda hoxe segue pensando que naquela transición entre os anos sesenta e setenta escribíronse as mellores cancións da historia. “Ás veces sácanme parecidos con xente moderna á que nin sequera coñezo”, resume, divertido.
A súa primeira composición, Face, nunca chegou a ver a luz. “Un amigo díxome que se parecía demasiado a A horse with no name, de America, cando non a coñecía aínda!”. Pero o repertorio de Don’t give up, aínda coas súas moitas resonancias clásicas, permite albiscar ao cantautor peninsular máis sobresaliente dos últimos anos. En inglés, iso si: Serra ten noiva irlandesa (o vídeo de On & on gravouno no illote de Valentia, ao suroeste do país), viviu case sete anos en Londres e segue as noticias no ipad pola BBC. “Sinto a música en inglés; en español ata movo o diafragma de maneira distinta”, resume. ~ Fernando Neira, Babelia – El País