Ferrol xa recibiu varias visitas de Ariel Rot e todas cunha aceptación de público moi boa. A diferenza desta era que acodía con banda, non en formatos reducidos, e nun recinto onde degustarmos esas técnica, clase e elegancia que o colocan por riba da media no rock en castelán. Nuns tempos que as restriccións económicas obrigan a formatos máis asequibeis, onte os músicos se amosaron especialmente agradecidos por reencontrarse como unha banda de rock. Os (semi) acústicos teñen a súa graza, pero chegan a ser superexplotados, como a maioría das modas. Porén, un recinto tan grande é unha barreira para esa simbiose artistas-público que tanto presta nas cancións máis “proteicas”, que diría Manrique.
O repertorio de Rot é imbatíbel e para defendelo veu nada menos que con Candy Caramelo ao baixo, Osvi Grecco na outra guitarra e Toni Jurado na batería. Catro seguros na formación. Non houbo sorpresas e as que tiveron que ver estiveron nas improvisacións e solos e nalgúns inconvenientes técnicos que foron levadas con simpatía e naturalidade. O público non ten por qué sofrer comentarios ou acenos excesivos entre músicos e técnicos e isto non todos os artistas o lembran ou practican. Porén, Ariel Rot é dese grupo de artistas aos que se medir en canto a profesionalidade e carisma.
A súa carreira en solitario tras Tequila e Los Rodríguez deixou álbumes e cancións magníficas e un servidor agardaba algo máis que o repertorio de “En vivo, mejor”. Pode facelo, porque ten o público no peto desde o primeiro momento, maistamén hai que entender que o concerto se alongaría ás 2 horas. É de agradecer que á marxe dese álbum ao vivo abrira con “El mundo de ayer”, recuperase “Geishas en Madrid”, “Hoja de ruta”, “Adiós carnaval” e aproveitase “Lo siento, Frank”, debilidades deste orelludo, para se queixar da merda de música que predomina nas radiofórmulas. Si, e un lembra cando uns debutantes Los Rodríguez se presentaban na Praza de Armas coa “caravana” dalgunha radiofórmula que daquela apostaban por promocionar artistas de certa calidade. Unhas décadas despois vemos a merda que emiten e o ostracismo ao que condean propostas que merecen ser máis escoitadas.
Quedarei na memoria coa soltura coa que repasaron o repertorio e a atmosfera que transmitiron desde o escenario: uns roqueiros amigos que contaxian o pracer de quedaren de cando en vez para repasar como merecen un feixe de cancións sobresaíntes. Se iso o fan Ariel Rot e os mencionados, aseguramos unha velada para gozar.
Pepe Cunha, 13-decembro-2015
